Καραντίνα, μια λέξη πολυσυζητημένη που έχει δεχτεί το τελευταίο διάστημα μεγάλο βάρος ως νόημα για τον ψυχισμό του ανθρώπου. Μια λέξη με αρνητικό νόημα παγκοσμίως. Η συνθήκη της απομόνωσης, της κοινωνικής αποστέρησης, της έλλειψης της εργασίας, της έλλειψης της κοινωνικής συνδιαλλαγής χαρακτηριστικά γνωρίσματα της συνθήκης του «κάθομαι σπίτι μου». Σαφέστατα δεν μπορούμε παρά να δεχτούμε ως επακόλουθα όλες τις παραπάνω καταστάσεις, αλλά το αντίθετο του «στερούμαι» σε αυτήν την συνθήκη είναι «κερδίζω».
Τι θα μπορούσαμε να «κερδίσουμε»?
Η εσωστρέφεια που μας χαρακτηρίζει και επιβάλλεται σε όλους τους ανθρώπους αυτό το διάστημα είναι μια ευκαιρία για έναν εσωτερικό διάλογο, και εσωτερική ματιά προς τον εαυτό μας, τις ανάγκες μας, μια ματιά στο που βρισκόμαστε και που θα θέλαμε να βρεθούμε.
Την περίοδο αυτή , που δεν μας είναι εφικτό να συνομιλούμε με όσους ανθρώπους θα θέλαμε , έχουμε μια ευκαιρία, να επανασυνδεθούμε με τον εαυτό μας , με τις σκέψεις μας και με τις πιο κοντινές σχέσεις μας. Ο χρόνος που μας δίνεται , θα τολμήσω να πω ,ως δώρο, για αυτούς που μπορούν να αξιοποιήσουν το διάστημα αυτό, μπορεί να φέρει συζητήσεις βαθύτερες με τους δικούς μας ανθρώπους αλλά και με τον εαυτό μας που πριν δεν είχαμε τη δυνατότητα να αγγίξουμε.
Οι γρήγοροι ρυθμοί η ρουτίνα, οι υποχρεώσεις που έχουμε δημιουργήσει και οι απαιτήσεις από εμάς δεν μας βοηθούν να δούμε αληθινά, τον εαυτό μας και το τι χρειάζεται, τι μπορεί να κάνει ή να μην κάνει άλλο ή αντίστοιχα στη σχέση μας με τον σύντροφο μας. Λέξεις απλές , συνδετικές που πριν δεν είχαν χρόνο να ειπωθούν και να μοιραστούμε, βρήκαν ή μπορούν να βρουν τώρα το χώρο και το χρόνο να ειπωθούν.
Η αναγκαστική στάση ή πάγωμα της συνθήκης της καραντίνας όπως και όλες οι παύσεις και τα διαλείμματα στη ζωή θα μπορούσε να είναι πηγή έμπνευσης, αναστοχασμού και σύνδεσης με τους άλλους, με τον εαυτό μας με το παρελθόν μας αλλά και με την αναγνώριση των αναγκών μας βάζοντας τα θεμέλια για μια αλλαγή στο μέλλον.
